December 2003. In de voorafgaande vier jaar heb ik maar wat gedaan, qua schrijven. Eerst voor mezelf. Dan plaatst een tijdschrift een ingezonden stuk van me. Een ander tijdschrift eveneens. Het is rommelen in de marge, niet serieus nog. Maar mijn teksten gepubliceerd zien maakt dat ik honger naar meer. Zou ik hiervan mijn werk kunnen maken? Is dit wat ik kan, ligt hier m’n talent? Ik besluit een opleiding te volgen die me richting geeft. Intussen vraagt een bedrijf me om zakelijke teksten en bedrijfsinterviews te gaan schrijven en dat zijn goede oefeningen. Ik maak meters en leer.
En dan verkoop ik m’n eerste artikel aan een landelijk tijdschrift. De kick is groot. Maar is het een toevalstreffer? Ik leg contact met een ander blad en dat is het begin van een vruchtbare samenwerking. Tijd om de zaken serieuzer aan te pakken. Ik meld me bij de Belastingdienst en begin voor mezelf. Officieel.

In de praktijk
Dat is inmiddels twaalf jaar geleden. Die opleiding maakte ik nooit af. Na het eerste en volgende tijdschrift volgden er meer opdrachtgevers en ik leerde het vak in de praktijk. Door te kijken naar anderen, te luisteren naar feedback en vooral te dóen. Schreef ik in het begin ook veel voor commerciële partijen en reclamebureaus, in de loop der tijd merkte ik dat mijn hart meer ligt bij de journalistiek. Geen dagbladjournalistiek, maar ‘gewoon’ mooie verhalen maken voor tijdschriften en kranten. Ook werd me gaandeweg steeds duidelijker welk type verhalen me aanspreekt. Gezondheid, zorg, ouderschap – het zijn enkele van de thema’s waar ik een voorliefde voor heb. Thema’s die de levens van gewone mensen raken. De herkenbaarheid maakt het interessant.

Luisteren
Interviewen vind ik een bijzonder fenomeen. Ik waardeer het enorm als mensen het aandurven om in een interview met mij de diepte in te gaan. Prachtige gesprekken zijn dat vaak, waar ik ontzettend van geniet. Zat de kick vroeger in het moment van publiceren, nu ervaar ik die kick al een paar fases eerder. Het voelt fantastisch om een interview zo te sturen en m’n vragen zo te stellen dat ik uiteindelijk de meest persoonlijke uitspraken kan noteren. Tezelfdertijd wil ik het voor de andere partij niet laten voelen als een vraaggesprek, maar als een natuurlijke en aangename conversatie. Als dat laatste het geval is, komen die quotes meestal vanzelf. Het heeft alles te maken met vertrouwen. En met rust. Steeds vaker weet ik mijn mond te houden als dat nodig is. Soms is niets zeggen beter dan de stilte vullen. Goed luisteren is cruciaal voor een verhaal dat raakt.
(In het schrijfproces kan ik me trouwens ook helemaal verliezen. Schrijvers zijn beeldhouwers. Het verhaal is er al – het enige dat je nog moet doen, is al het overbodige eromheen weghakken. Kortom, best een klus soms. Het vergt verbale spierballen. Maar over een kick gesproken: een slotzin typen en weten dat een verhaal ‘rond’ is, geeft me nog steeds kippenvel.)

In die twaalf jaar zijn er opdrachtgevers gekomen en ook weer gegaan. Uit enkele media is de stekker getrokken, er werden budgetten ingetrokken en andere opdrachtgevers zijn gewoon stilaan verdwenen uit mijn klantenkring. Soms jammer, nooit fataal. Altijd kwamen er nieuwe klanten. Acquisitie vind ik geen vies woord, netwerken evenmin. Als freelancer moet je jezelf in de etalage zetten, je onderscheiden en op een gezonde manier brutaal en eigenwijs zijn. Dat houdt je scherp en fris.
Dit jaar vier ik mijn ondernemerschap met een nieuwe website, een die past bij dat brutale en eigenwijze. Een persoonlijke en volwassen site vind ik het, lekker helder en transparant. Precies waar ik voor sta en hoe ik mijn werk wil doen. Nu en in de komende tijd.