Ruim anderhalf jaar geleden werd me gevraagd of ik wilde schrijven voor Sa!. Een nieuw, regionaal weekblad met een bijzondere insteek. Deze krant wilde niet uitsluitend hap-snap-nieuwsberichten brengen, maar ook de verhalen áchter het nieuws. Meer achtergrond, meer diepgang. Die formule sprak me aan. Ik zei dus ja.

In de afgelopen maanden heb ik verscheidene achtergrondstukken geschreven voor Sa!. Persoonlijke portretten, reportages, interviews. Zo schreef ik over de Voedselbank, een hospice, een vader die lange tijd van huis is, Soedanese vluchtelingen, een man die in een Jappenkamp zat, een onderwijsproject in Nepal, zomereenzaamheid en vrijwilligers in de zorg – om maar eens een paar onderwerpen te noemen.

Het zijn de soort verhalen die ik het liefst maak. Thema’s met inhoud en maatschappelijk belang. De gesprekken die aan een artikel voorafgaan zijn voor mijzelf vaak inspirerend en leerzaam. En ik blijf het bijzonder vinden dat mensen hun meest persoonlijke emoties met me delen of vol enthousiasme vertellen over hun werk of een mooi initiatief. Zulke ontmoetingen, en dan ook nog in mijn eigen woonomgeving, zijn de spreekwoordelijke krenten in de pap.

Soms komt er een ervaring voorbij die het begrip ‘krenten in de pap’ ver overstijgt. Een ontmoeting waar je gewoon nog een tijdje over nadenkt.
Omdat je er maar niet los van komt.

Afgelopen vrijdag was dat het geval.

Een Syrisch vluchtelingengezin uit een van de omliggende dorpen had de naaste buren uitgenodigd voor een kennismakingsetentje. Via welzijnsorganisatie Timpaan kreeg Sa! een uitnodiging om van dit bijzondere moment verslag te doen. Samen met Sa!-fotograaf Sietse de Boer was ik erbij.

Ja, natuurlijk was dit een uitgelezen kans om de actualiteit in een regionale context te plaatsen. En vanzelfsprekend vroeg ik hen naar het verhaal van hun vlucht. Maar daarin zat ‘m niet zozeer onze verwondering. Wat diep raakte, was de enorme gastvrijheid van deze mensen. Hun vriendelijkheid, hun optimistische houding, hun veerkracht ondanks hun ontwrichte leven. Het blije gezicht waarmee Mahmoud zijn gasten verwelkomde. De gedrevenheid waarmee Nisrin de hele dag had staan koken om haar buren een echt Arabische maaltijd voor te schotelen. De brede glimlach bij beiden, die de gebrekkige communicatie ruimschoots compenseerde. De vanzelfsprekendheid waarmee ook voor ons – verslaggever en fotograaf – twee extra borden werden neergezet. “Wij zien jullie als onze familie”, zei Mahmoud.

De actualiteit viel die middag even weg. Wat overbleef, was een les in menselijkheid.

foto: Sietse de Boer