Vorige week zakte ik na drie kilometer hardlopen door m’n rechterknie. Van het ene op het andere moment kon ik geen stap meer zetten. Als een mes, zo pijnlijk.

Een beetje m’n eigen schuld was het wel. Ik leg dat graag even uit.
Al anderhalve maand deed m’n knie zeer. Het was begonnen na een onverwacht vlotte vijf kilometer. De euforie van m’n goede eindtijd – ik kon het nog! – verdween net zo rap toen ik een irritant pijntje voelde opkomen, gemeen sijpelend door m’n knie. Niet erg genoeg om statisch op de bank te gaan zitten, maar continu aanwezig, als zeikerige achtergrondmuziek. En het bleek een blijvertje te zijn, ondanks enkele bezoekjes aan de fysiotherapeut.
Maar goed.
Ik trok me er niet zo veel van aan. Geen tijd voor, geen zin in. En, ik geef het toe, ik was eigenwijs.

Want toen begin vorige week de pijn erger werd en de behandeling van de fysiotherapeut wederom niet veel deed, had ik natuurlijk naar m’n lijf moeten luisteren. Dat schreeuwde luid en duidelijk ‘nee!’, toen ik m’n loopschoenen aantrok. Na-na-na-na-na, zong ik terug, met m’n vingers in m’n oren.
Ik zei al: eigenwijs. Soms begrijp zelfs ik mezelf niet.

Waarschijnlijk zijn je banden uitgerekt, constateerde de huisarts. Neem rust en kom over een week terug. Eenmaal thuis installeerde ik me op de bank. Ik moest wel.

Inmiddels is die week voorbij. Ik heb veel geleerd.
Zoals:

Na twee minuten lopen met krukken staat het zweet op je voorhoofd.
Van rondhinken terwijl je op de arm van je man leunt ook, maar dat heeft nog iets gezelligs.
Kinderen kunnen prima stofzuigen.
Sommige mensen manifesteren zich als een ware Florence Nightingale.
Onze bank ligt eigenlijk heel lekker.
Ik ben goed in commanderen.

(Dat laatste is niet waar, hoor. Maar mijn oudste zoon (die van het stofzuigen) vindt dus van wel.)

Hoe dan ook. Het was een rare week. Pijnlijk: ja. Maar ook mooi. Mooi als in: zien dat de boel hier niet instort als de spil in het gezin (dat ben ik, verbeeld ik me) even niet mobiel is. En in ervaren hoe zorgzaam en hulpvaardig m’n gezin en anderen om me heen zijn. Dat voelde best lekker, kan ik wel zeggen. Het woog bijna op tegen m’n ongemak.

Intussen loop ik alweer een paar dagen ‘los’. Met dank aan driemaal daags diclofenac is de pijn op min of meer aanvaardbaar niveau. M’n tred is vooralsnog net zo soepel als die van een 85-plusser, maar ik loop alweer de wc te boenen en doe boodschappen. Tja. De balans tussen niet te veel belasten/wel blijven bewegen: ik vind het een lastige.

Vandaag naar de huisarts. Ik hoop van harte op een positieve prognose.
En misschien kan de dokter gelijk iets voorschrijven tegen eigenwijsheid.