Gastouderopvang was lange tijd een ondergeschoven kindje in kinderopvangland. In de beleving van velen kwam de gastouder er na de reguliere dagopvang en buitenschoolse opvang vaak nog eens achteraan hobbelen als ‘veredelde oppas’. Berichten in de media over onethische praktijken van sommige gastouderbureaus deden weinig goeds voor de reputatie van de gastouderopvang. Bovendien was de branche wetenschappelijk een onderbelichte sector.

Sinds de aanscherping van de wettelijke eisen voor gastouders in 2010 is het beeld van gastouderopvang gelukkig enigszins bijgesteld. De overheid vereist dat de gastouder zich als professional profileert. Niet iedereen kan ‘zomaar’ gastouder worden – en dat is maar goed ook. Maar de onderwaardering van het vak is nog steeds een issue. De professionele kant van het gastouderschap is bij veel buitenstaanders nog steeds nauwelijks bekend. Dat gebrek aan erkenning stoort gastouders die zichzelf wél zien als professional. Immers: ze zijn goed opgeleid, hebben kennis van de ontwikkeling van kinderen en beschikken over de benodigde vaardigheden. Hoe ga je als gastouder om met de vooroordelen? ‘Sommigen hebben geen idee wat ik doe. Ze denken dat ik de hele dag op de bank zit’.

Voor de GO!-bijlage in KIDDO 1 – 2014 schreef ik een artikel over de professionalisering van het gastouderschap.