Dat kinderen leren praten, vinden we heel normaal. Toch is het eigenlijk een wonder dat baby’s van een jaar oud begrijpen hoe ze hun moedertaal kunnen gebruiken. Ga maar eens na hoe je het zelf ervaart als je in een land komt waarvan je de taal niet kent. Als iemand tegen je gaat praten in die vreemde taal, klinkt alles wat die persoon zegt als een vrijwel ononderbroken woordenstroom. Je weet niet waar het ene woord begint en waar het andere eindigt, laat staan dat je er ook maar iets van snapt.

Voor baby’s is het in wezen niet veel anders. De zinnen die ze horen, klinken als één lange sliert geluiden. Een baby zal dus moeten leren om in een brij van gesproken zinnen aparte woorden te onderscheiden. Taalwetenschapper Brigitta Keij doet sinds begin 2011 wetenschappelijk onderzoek naar de rol van klemtoonpatronen in de taalontwikkeling van baby’s. Zij vermoedt dat het ritme, of het klemtoonpatroon, van de moedertaal weleens een belangrijke factor zou kunnen zijn als het gaat om het herkennen van die woordgrenzen. ‘Klemtoon is een onderdeel van het ritme van een taal, de klank. Niet iedere taal heeft hetzelfde ritme. Als een baby in de gaten krijgt op welk woorddeel in zijn moedertaal de klemtoon wordt gelegd, kan dat besef hem helpen om te begrijpen wat het begin van een woord is en wat het eind, en vervolgens om betekenis te kunnen gaan geven aan de woorden.’

Meer lezen over dit interessante onderzoek? Lees mijn artikel over taalontwikkeling, in Wij Jonge Ouders.

Ook in dit nummer: mijn artikel over het fenomeen huidhonger.