Hij is elf. Een fitte, levendige jongen. En iets te klein voor z’n gewicht. Hij voelt zich niet fijn bij die paar kilo te veel. Mam, ik wil afvallen, zegt ‘ie op een mooie zomerdag. Ik ga je helpen, antwoordt z’n moeder. Hij is haar net voor.

En hij doet het. Met een beetje hulp, maar helemaal zelf. Z’n dieet is simpel: hij eet alles, met gezond verstand. Boterhammen, maar dan met mager beleg. Tussendoortjes, maar dan fruit, een rijstwafel, een tomaatje. Het wordt een sport voor ‘m om achterop etiketten te checken hoeveel calorieën er in producten zitten. ’s Avonds eet ‘ie gewoon mee, maar op zijn bord ligt een halve portie vlees. De vele glazen ranja die hij drinkt, vervangt ‘ie door water of ranja zonder suiker.

In het weekend is het feest. Dan eet hij chips – geen zak, maar een schaaltje – en een stukje taart of ander lekkers. Doe mij maar een half gebakje, zegt ‘ie uit zichzelf. Om er vervolgens van de eerste tot de laatste hap van te genieten.

Soms is het zwaar. Vooral als hij z’n slanke broer z’n tanden ziet zetten in een koek of snack. Maar hij herpakt zich. Steeds weer. Je kunt het, moedigt z’n moeder hem aan.

Op woensdag is het weegdag. En woensdag-weegdag wordt zo ongeveer het hoogtepunt van de week, want hij valt af. Soms een ons per week, soms drie of vijf, een enkele keer zelfs zeven. Het stimuleert hem enorm. Met een schoolkrijtje zet hij wekelijks z’n nieuwe score op het bord in de keuken. Af en toe kijkt hij in de spiegel. Ziet hij het al? Ja, hij ziet het!

Ruim twee maanden na de bewuste dag staat de weegschaal meer dan vier kilo in de min. En daarmee is z’n BMI weer in de gezonde, groene zone beland.

Elf jaar, bijna twaalf. Vier kilo. Helemaal zelf.

Groots.