Foutje, bedankt?
Als journalist probeer ik zo integer mogelijk te werken. Interviewkandidaten vertrouwen mij vaak hun persoonlijke levensverhaal toe en ik vind het belangrijk om daar zorgvuldig mee om te gaan. Zo laat ik de concepttekst altijd vooraf lezen aan de geinterviewde en gaat ‘ie pas de deur uit als hij of zij er volledig achter staat.
In de meeste gevallen is het eindresultaat een artikel dat – mogelijk enigszins ingekort of geredigeerd en al dan niet voorzien van een foto – voldoet aan de verwachting van de interviewee. Mijn insteek is dat hij of zij er een goed gevoel aan over moet houden.
Dat lukt niet altijd, helaas.
Not amused
Zo is het al eens gebeurd dat twee geinterviewden – zussen – vanuit Friesland naar een fotostudio in Amsterdam kwamen. Ze hadden er die dag hun winkel voor moeten sluiten en het was voor deze twee meiden een behoorlijk spannende onderneming. Toen ‘hun’ verhaal eindelijk in het bewuste tijdschrift verscheen, stond er echter geen enkele foto bij. De redactie had (om onduidelijke redenen) besloten om toch geen foto te plaatsen. De zussen waren, op z’n zachtst gezegd, not amused.
Ook meegemaakt: vergeten fotoshoots (gevolg: na ruim een jaar na dato nog geen publicatie), een artikel dat zo drastisch ingekort werd dat een compleet interview wegviel en een al uitgewerkt interview dat niet werd geplaatst omdat de interviewee toevallig niet op de vastgestelde fotoshootdag aanwezig kon zijn. En bij publicatie: ongelukkig gekozen koppen en een overijverige eindredactrice die compleet nieuwe stukken tekst aan mijn verhaal toevoegde. Allemaal erg vervelend voor de betrokkenen.
Te laat
Nadat een redactie akkoord is gegaan met mijn tekst, is het aan hen om te bepalen wanneer, hoe en in welke vorm het artikel wordt geplaatst. Vaak staat de planning vooraf al vast (en dat is heel prettig), maar niet altijd, en er kan ook nog wel eens in worden geschoven. Dan is het voor mij (en de interviewkandidaten) een kwestie van afwachten. Ook zaken als fotografie (als dat van toepassing is) gaan buiten mij om – ik lever contactgegevens van de geinterviewde aan en de beeldredactie regelt de rest. Daar mag ik tenminste van uit gaan. Hoewel er over het algemeen na verloop van tijd een correct artikel in het blad verschijnt, kan er tussen interview en uiteindelijke plaatsing dus wel eens iets mis gaan. Meestal kom ik daar pas achter als het blad al is verschenen. Te laat dus.
Nog zorgvuldiger
Gelukkig komen dergelijke dingen slechts incidenteel voor. En natuurlijk, niemand is volmaakt en waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Ik vertrouw er op dat ook redacties belang hechten aan zorgvuldigheid. Dat vertrouwen is bijna altijd terecht en dat wil ik ook graag houden – anders is er geen basis om te werken. Tegelijkertijd leer ik steeds beter om nóg zorgvuldiger te zijn in alles wat ik doe en waarin ik wél de hand in heb. Check, check en dubbelcheck dus!
P.S. Deze week was ik zelf de ‘dupe’ van een slordigheidsfoutje… Voor Vriendin mocht ik het indrukwekkende verhaal van Nikki opschrijven. Helaas stond niet mijn naam in de credits, maar die van Lydia van der Weide, een collega. Jammer… maar kan gebeuren!
Je hebt helemaal gelijk dat je zorgvuldig hoort om te gaan met een geïnterviewde en zijn/haar verhaal. Toch heb ik zelf altijd het gevoel (en de overtuiging) dat de lezer op de eerste plaats staat, voor hem/haar doe ik het, niet om de geïnterviewde een goed gevoel te geven. Dat betekent weleens dat een gesprek niet doorgaat, omdat de geïnterviewde vooraf te veel eisen stelt. Of dat het uiteindelijk niet gepubliceerd wordt, omdat hij/zij een te grote vinger in de pap eist als het gaat om de eindversie. Overigens komt het ook voor (hangt van het verhaal af) dat een interview dan toch gepubliceerd wordt, maar zonder het fiat van de geïnterviewde. Uiteraard probeer je dat te voorkomen, en het mooiste is altijd als iedereen blij is maar dat lukt gewoon niet altijd. En in dat geval kies ik als journalist voor het belang van de journalistiek, dwz de lezer.
Fijn, je reactie, Brigit. Dank je wel. Ik kan me jouw afweging zeker voorstellen. Toch voelt het voor mij iets anders. In veel gevallen benader ik iemand op eigen initiatief, omdat ik op zoek ben naar geschikte kandidaten of omdat ik iemands verhaal an sich opvallend genoeg vind om bij een tijdschrift onder de aandacht te brengen. Ik vind dat ik het dan aan die persoon verplicht ben om hem tijdens het hele traject een goed gevoel te geven – hij of zij heeft er immers niet om gevraagd om geinterviewd te worden en soms moet ik iemand zelfs over een kleine drempel helpen. Daar doe ik alles aan, voorzover dat in mijn macht ligt. De lezer wordt evengoed bediend, met een verhaal dat klopt, volledig is en waarheidsgetrouw. Maar niet over de rug van de interviewee (even heel cru gesteld). Misschien is het niet volgens de journalistieke regels, maar ik ga eigenlijk altijd uit van de geinterviewde.
Tenzij, en daar zit ‘m denk ik de kneep, deze zelf om publiciteit vraagt en dat podium vervolgens gebruikt om een eigen versie naar buiten te brengen, terwijl er tijdens het gesprek andere feiten op tafel zijn gekomen. Misschien is dat waar jij op doelt. Ik denk dat het dan inderdaad iets anders werkt. Maar zelf heb ik meestal met ‘doorsnee’ mensen van doen die iets bijzonders hebben meegemaakt. Ik heb nog maar zelden (niet, eigenlijk) meegemaakt dat zulke mensen veeleisend zijn of zich niet kunnen vinden in de eindversie.
Heel herkenbaar (helaas). En misschien een leuk gastblog voor http://ervaringenvan2freelancers.web-log.nl/
Wat een verhaal Belinda. Ik ben blij dat toen jij mij interviewde voor KekMamaMagazine, alles heel goed verliep. Mijn ervaring met jou als interviewster is inderdaad dat jij één en ander heel grondig aanpakt. Je steekt er veel tijd en moeite in maar dat is aan het resultaat ook wel te zien. Ik heb zoveel complimenten over dat artikel gekregen! En natuurlijk was ik erg blij met de extra publiciteit daardoor voor mijn boek ‘Moe is Moe maar voldaan’.
Krijg je nog wel een rectificatie bij Vriendin? Ik kan me wel voorstellen dat zulke dingen gebeuren. Ieder mens leest wel eens ergens ‘overheen’.
Veel succes gewenst!
Dank je wel, Irene! Op jouw verhaal kijk ik zelf ook met veel plezier terug en het doet me goed dat jij dat ook doet.
Een rectificatie gaat er helaas niet van komen, vandaar dat ik het op deze manier toch nog even ‘herstel’.